ساکنان اولیه ی بنار

 بهادرعالی نسب فرهنگی بازنشسته از شهرچرام در استان کهگیلویه و بویر احمد  طی نامه ای می نویسد :  « طایفه ی بناری چرام یکی ازطوایف تیره ی مُهمَدِی ایل کهگیلویه بوده که ابتدا درحوالی بخش دیشموک یعنی ضلع شرقی دیشموک درتنگ بنار و دلِی بناری سکونت داشتند وازطوایف پرجمعیت وقوی ایل بودند . درسنه ی 1174 هجری قمری، هیبت الله خان پسرمسیح خان باوی حاکم کهگیلویه آن زمان ازطرف دولت زندیه جهت سرکشی وجمع آوری مالیات به منطقه ی دیشموک عزیمت وملا قیصرازبزرگان وخوانین را احضارودستورجمع آوری مالیات رابه صورت فوری ودرزمان کوتاهی صادرمی نمایند. ملاقیصرهم به دلیل پراکندگی ایل ومشکلات مردم ،...

درخواست ایشان رادراین زمان کوتاه نمی پذیرد . همین موضوع باعث می شودکه حاکم ، دستوردستگیری وبازداشت ایشان رابدهد . برهمین اساس مردم به مخالفت باحاکم شورش می کنندکه دراین بین فردی به نام کی شیخ عالی که سردودمان بزرگترین فامیل دربناری می باشد ونسبت خویشاوندی باملا قیصر داشته ، بامیرزا طاهرچهارمحالی(اصفهانی)که مشاورفرمانداریعنی هیبت الله خان بوده همدستی نموده وحتی بااسلحه خودِ میرزاطاهر، حاکم رابه قتل می رسانند وملاقیصررا آزاد می نمایند. برهمین اساس طایفه ی بناری عموما ًمنطقه راترک وباتوجه به اینکه دولتِ وقت باآنها مخالفت بوده نتوانستند یک جاساکن شوند . برهمین اساس گروهی به طرف باغ ملک خوزستان رفتندکه اکنون درمنطقه ی واجل بخش صیدون ازشهرستان باغ ملک ساکن هستند وبه نام های فامیل بخشعلی، علی بخشی وهفت مردی معروفند وقریب به هزارخانوار می باشند وگروهی به استان بوشهرکه هم اکنون دربخش مرکزی شهرستان برازجان(دشتستان) مهاجرت که به نام های بناری کاید(کی) بناری سلیمان و بناری آب شیرین معروفند وگروهی به سرپرستی کی شیخ به منطقه ی چرام کهگیلویه مهاجرت نموده که هم اکنون درروستاهای بناری سفلی وعلیا وشهرچرام ازشهرستان چرام وجمعی درشهرگچساران وبقیه ی نقاط استان کهگیلویه وبویراحمد پراکنده هستند که قریب به 500 خانوارمی باشند وبه نام فامیل های کی شیخ عالی- فرامرزی و مهمدی معروفند وبنا به نقل قول ازبزرگان گذشته ی طایفه ، تعدادی درزرقان فارس وتعدادی هم به مازندران آن زمان مهاجرت وسکونت گزیدندکه ما ازمحل سکونت آن ها به صورت مشخص بی اطلاع هستیم . »

ما اگر چه ارتباط و  آمدن شخص یا  طایفه ای به  بنار آب شیرین یا به یکی از دیگر بنارها و یا رفتن افراد یا گروهی از  بنارها به کهگیلویه و بویر احمد را نه قصد داریم و نه می توانیم رد یا تایید کنیم ،  اما آمدن طایفه ی بناری از کهگیلویه و بویر احمد در سال 1174 قمری یعنی در سال 1139 شمسی  را به عنوان ساکنان اولیه ی بنار و یا کسانی که پس از آمدنشان نام بنار بر این سه آبادی گذاشته شد را  نمی توانیم بپذیریم . منطقی به نظر می رسد که خانواده های بومیان مهاجر پذیر بنار ، در سده های پیشین روستایی را تشکیل داده و در آن می زیسته اند که تاریخ آن ها  با تاریخ زیارت گرهی کور دارد . روستای زیارت با قدمتی بیش از دو هزار سال  ، از روستاهای کهن در استان بوشهر است که طی روزگاران چندین بار  ، به عنوان مرکزیت منطقه ، رونق فراوانی یافته و یا از رونقش کاسته شده است  . نه تنها وجود گورستان های مربوط به زرتشتیان ( قبر گبرها ). تاریخ آن را به آسانی تا پیش از اسلام تایید می کند  ، بلکه چنان که اشاره شد ، کشف کتیبه ای به خط میخی ، زیارت را به روزگار باستان می پیوندد . با وجودی که  امروز از سرنوشت و متن کتیبه ی مورد نظر اطلاعی در دست نداریم اما وجود قبرهای ذکر شده در سمت شمال زیارت که به صورت متواتر از سالخوردگان شنیده شده ، از اسناد شفاهی متقنی برای قدمت آن روستاست . دکتر عبدالرسول خیر اندیش می نویسد :  آنچه  متواتر و  مستند است این است که پس از توسعه ی اسلام در ایران  ، تعدادی از اهالی عراق و سایر کشورهای عربی  به سوی ایران روی آوردند و دراین سرزمین پهناور پراکنده شدند . برخی ازآنان نیزدردشتستان جای گرفتند که شیخ منصور خزاعی یکی از آنان بود . درحال حاضربرما معلوم نیست که آیا اقامت این افراد ، بلافاصله پس ازتصرف ایران به وسیله ی اعراب مسلمان اتفاق افتاده یااین که دراثرجنگ ها ، گروگانگیری ها و یا حوادث دیگری  بوده است . آنچه مسلم است این است که پیش از ورود افرادی به زیارت یا بنار ، بومیان آن روستاها در سرزمین خود زندگی می کرده اند و مهاجران را پذیرفته اند . مهاجرانی که بعضا بعد ها به قدرت تبدیل شده اند .  حال آن که بعید به نظر نمی رسد ، ورود افرادی از اعراب به زیارت ، بنار ، صفی آباد و ....  در پی هماهنگی های لازم با شیخ منصورنیز بوده باشد که در روزگاری در این منطقه ، قدرتی به هم زده بود . از طرفی همان طور که زیارت پس از پذیرفتن شیخ منصور ، زبان اصلی خود را حفظ کرد ، وجود بسیاری از واژه ها و آداب و رسومی باز مانده از دوران زرتشتیان بیانگر این نکته است که  روستای بنار آب شیرین  نیز همانند زیارت ، ریشه در تاریخ عمیقی دارد .  به عنوان نمونه یکی از باورهای مردم بنار این بود که اگرکسی دندانش کنده می شد ، آن را زیر خاک پنهان ، یا در مدفوع خشک شده ی الاغی فرو برده  و بالای خانه ای پرتاب می کرد و معتقد بود که اگر آن را آشکارا در جایی بیندازد  ، در روز قیامت به خاطر این کار ،  بازخواست می شود . این کار ، نشان از اعتقادات مردم قدیم بنار به آیین زردشتی و  قدمت بنار دارد .   به هر حال بنار در روزگاران پیشین  دارای مردمانی بود که   در دل دشتی وسیع و مستعد کشاورزی  و در حاشیه ی رودخانه ، در کنار همسایگانی که به خاطر نیازهای اقتصادی ، تجاری و فامیلی ، با هم در ارتباط بوده اند ، زندگی می کردند . بعد ها در صفی آباد نیز شخصی به نام سید غالب بزرگ که اصلا عربستانی بود وارد شد . وی خاک بنار و صفی آباد را از مجتهد زمان خود خریداری و خانه اش را در صفی آباد بنا کرد . نوادگان او در انگالی می زیستند . وجود زمین هایی با نام سید حمّادی در اطراف بنار ، نیز راه سادات در صفی آباد ،  ورود آنان به منطقه را اثبات می کند . بعد ها هنگامی که خوانین  زیارت اعلام وجود کردند  ، آن املاک  از تملک سادات  خارج شد.  نتیجه ی نهایی از این بحث این که در طول تاریخ شکل گیری بنار آب شیرین که قدمتی بیش از هزار سال دارد ،  مردمانی از مکان های مختلف به این روستا وارد و در آن حل شده اند .