از سر یاران به ناگه تابش خورشید رفت

آنکه بی منّت به پاکی گرم می تابید رفت

روی او شاد و گشاده ، طینت وی خاکسار

گوهری سنگین تر از صد کوه مروارید رفت

ملک دل های رفیقان را سلیمان بود و بس

آنکه موری گه ز رفتارش نمی رنجید رفت

آسمان داغ دو گل بر سینه اش بنهاده بود

اشک ریزان آنکه عمری زار می بارید رفت

تازه از کوی منا و کربلا برگشته بود

سوی مولا با دلی آکنده از امید رفت

بر تنش از رزم دشمن بس نشان ها مانده بود

چون ید بیضا نشانش آنکه می رخشید ، رفت

دست تقدیرش به ناگه داد جامی از اجل

یادگار جنگ و جبهه نازنین جمشید  رفت

     امان اله ابراهیمی