خداکرم خدادادی
خداکرم خدادادی یکی ازچهره های درخشان فوتبال استان بوشهرویکی ازافتخارات این استان است که درزمان نبودامکانات ، فوتبال را اززمین های ناهمواربنارآبشیرین آغازکردو تا آن جا پیش رفت که درجام گندم طلایی ، درتیم منتخب استان توپ زدوبه افتخارنایب قهرمانی کشوردست یافت. خدادادی مقیم آمریکاست. وی درسفراخیرخود به ایران،به بنارآمد تا خاطرات زندگی دربناررا مرورکند. شبانگاه پنجم مردادماه 1390 افتخاردست داد تا پای صحبت هایش بنشینم .او ازبنار واحساسش نسبت به آن روستا گفت که درفرصت های مناسب از آن استفاده خواهیم کرداما آنچه اکنون می خوانید حاصل گفتگوباایشان در زمینه ی فوتبال است. محمد غلامی
من متولد 1331/05/07هستم . از7-8 سالگی به مدرسه می رفتم وفوتبال بازی می کردم . درسن 14-15 سالگی (حدود سال 1345) اولین تیم بناررا خودم تشکیل دادم وخودم کاپیتان بودم . بچه ها همه باهم خوب بودند وعین برادربودند. وقتی که مابازی می کردیم ، نه پول داشتیم ونه امکاناتی. بدون هیچ ولی با تیم های دورودگاه، درواهی، زیارت وسعدآباد، سراسری می کردیم . بناربازیکنان زیادی نداشت . بااین وجودتیم دعوت می کردیم وبرای ناهارشان هرکسی یکی تخم مرغی چیزی یکی نان یکی نمک می آوردیم وامکاناتی فراهم می کردیم. یاآنها مارادعوت می کردند وهمین طورازما پذیرایی می کردند وناهار آنجا می ماندیم وعصربازی می کردیم .
آن موقع بنارسلیمانی هم تیم داشت ومحمدحاج ناصرو حسن کریمی درآن بازی می کردند.ماهرروزعصر پشت خانه ی الله کرم شجاعی تمرین می کردیم .یک روز بادرودگاه بازی داشتیم . موقع برگشتن ، دوچرخه ی من پنچرشد ومجبورشدم از آنجاتابنار، دوچرخه را کول بزنم .بازیکنان بناراون موقع ابراهیم زمانی- عبدالرسول سلیمی/ خدادادکهنسال/حمیدشجاعی/غلامرضابوستانی/کرم بوستانی/ بهزادخدادادی و...بودند. به غیرازاین که درتیم بناربازی می کردم ، به تیم پرسپولیس برازجان رفتم.
یک روزکه بازی تاج وپرسپولیس بود ، یک نفر به نام پاپری که بامن دوست بود وطرفدارتاج هم بود، مرا به شکار بردتا آن روزبرای پرسپولیس بازی نکنم . بعد به تاج رفتم ولی یک سال بعد به پرسپولیس برگشتم وباپرسپولیس قهرمان شدم هیبت الله ایمنی وامرالله ایمنی خوب بازی می کردندومحمدخان انگالی دروازه بان بود.من طرفدار پرسپولیسم حتی موقعی که درتاج بازی می کردم ، طرفدار پرسپولیس بودم.
درپرسپولیس بودم که برای بازی های جام گندم طلایی برگزیده شدم. ازبرازجان تنها من بودم . آن موقع کلاس 10 بودم . ودرمدرسه ی فرخی(25شهریور) درس می خواندم. درجام گندم بازیکنان روستاهای ایران بودندوهراستان یک تیم داشت. ما با مینی بوس ازبوشهرتاتهران رفتیم . خوزستان اول شد و بوشهرمقام دوم رابه دست آوردومدال نقره گرفتیم . اصلاحات ارضی آن جام را به عهده گرفته بود. بازی ها دراستادیوم امجدیه(شیرودی) تهران برگزارمی شدوبرای ما که روی چمن بازی نکرده بودیم، سخت بود.ما روی سنگ بازی می کردیم.
درتهران درباغ منظریه بودیم که همه ی امکانات را داشت. یکی ازبچه های چم درواهی هم بامابودکه پازلفی گذاشته بود.یک روزوزیر اصلاحات ارضی وخواهر شاه برای بازدید آمدند. وقتی وزیر، بچه چم درواهی راباآن پازلف دید گفت: اهه! کثافت شهر درروستا هم آمده! ؟- 3-4 سال درپرسپولیس بودم . با بوشهر، دلوار و ...مسابقه می دادیم . سال 1375 میلادی (1357شمسی) بازی را کنارگذاشتم. یک مدت هم درامریکا خودم توپ می بردم وبازی می کردم ولی تیمی نبودوکسی علاقه نداشت.الان پسرم 12 ساله است درامریکا دریک تیم بازی می کند وهرفصلی 1200دلار می پردازد. آنان یک مربی دارند که هفته ای دوبار آن ها را تمرین می دهد. چندروزقبل از آمدنم به ایران، پسرم دریک تورنمنت بازی می کرد. یکی ازمربیان آمدوگفت ما بازی اورامی پسندیم و می خوایم بیاییم دنبالش وببریمش .خیلی خوشحال شدم اما ما ازروزی که به دنیا آمدیم یک راهنما نبود که بگویدتوپ را چنین بزنید یا پایتان را این جور بردارید.
عکس : قاسم شجاعی
