پراکنده ها    20

بانگ زدن به جای بلند گو

از گذشته رسم بر این بود که هر وقت بزرگی می خواست مردم را از موضوعی با خبر کند ، فرد یا افرادی در کوچه ها می گردیدند و خبر را با صدای بلند بیان می کردند . رسم بانگ زدن و حرکت در کوچه ها ، در بنار آب شیرین زمانی اجرا می شد که کسی به دنبال چیزی شخصی باشد و معمولا برای گم شدن دام ها پیش می آمد . مثلا کسی در کوچه ها می رفت و بانگ می زد : « یه کهره ی نی تو فده کیه بگو یا الله »( یک کهره در حیاط هر کسی هست ، یا الله بگوید و خبر بدهد .» اما اگر خبر ، منفعت روستا را در پی داشت ، یک نفر در بلند ترین مکان روستا می ایستاد و بانگ می زد و خبر را می رساند . در بنار ، ابراهیم سلمانی ( میر بریم ) صدایی رسا داشت و این نقش را ایفا می کرد و بهترین مکان هم تلنگون (گلخن ) بزرگ میان روستا بود که درست جای حسینیه ی اعظم قرار داشت . در آثار قدیم ما ، بانگ زدن منعکس شده است :

همی گشت گویا منادیگری

خوش آواز بیدار دل مهتری

که ای زیر دستان شاه زمین

مخوانید کس را به داد آفرین

مجویید کین و مریزید خون

مباشید بر کار بد رهنمون

شاهنامه فردوسی جلد هفتم صفحه ی 96