پراکنده ها   19

نذر کردن 

نذر کردن در فرهنگ ایرانی و اسلامی سابقه ی بلندی دارد . مردم معمولا وقتی آرزو یا خواسته ای دارند ، به خدا یا اهلبیت یا اولیا متوسل می شوند و هر کس در حد توان خود ، چیزی را مشخص می کند تا پس از رسیدن به آرزو و اهداف مورد نظر ، آن کار انجام شود . نذر ممکن است رفتن به زیارت اماکن متبرکه باشد . گاه همان زیارت رفتن ، مورد نظر است ولی گاهی زبان می زنند که در آنجا کاری انجام دهند مثلا طعامی به مردم داده یا چیزی به نیازمندی پرداخته شود . مردم بنار آب شیرین ، معمولا نذرهای زیارتی خود را برای « آقا محمد ترک »( آغی مومِ ترک ) در اراضی صفی آباد یا شیخ منصیر ( شیخ منصور خزاعی ) در روستای زیارت قرار می دادند و نذرهای غیر زیارتی را به سادات می دادند . مثلا مقداری پول و البته بیشتر جنس هایی مثل مرغ ، تخم مرغ و .... را  نذر جدّ سید مکیه یا .... می کردند . این سادات در روستاهای بنار سلیمانی و زیارت بودند و در بنارآب شیرین  ، از ساداتی که نذورات خود را به او بدهند ، کسی نبود . در فرهنگ ایرانی ، نذورات را به فقرا می دادند که این رسم در بنار بدون نذر انجام می شود . هر گاه درویشی و درمانده ای را می دیدند و می بینند ، به او کمک می کردند و کمک می کنند . به چند نمونه از این قبیل اقدامات در صد ها سال پیش توجه کنیم :

همه چیز دادند درویش را

بنفرین بکردند بد کیش را

شاهنامه فردوسی . جلد سوم . صفحه ی 80

درم داد و دینار درویش را

پراکنده و مردم خویش را

شاهنامه فردوسی . جلد سوم . صفحه ی81

زین سفر گر به سلامت به وطن باز رسم

نذر کردم که هم از راه به میخانه روم

دیوان حافظ . به کوشش بهاءالدین خرمشاهی . چاپ پنجم 1385 . صفحه ی 360