پراکنده ها 17

دست دادن

شاید برخی از افراد ، دست دادن روزانه ی مردم با هم  را رسمی وارداتی بپندارند در صورتی که چنین نیست و از گذشته تا کنون رسم دست دادن در ایران رایج بوده است . در بنار ، به نظر می رسد که این رسم ، تاریخی اندک دارد و شاید بتوان قدمت آن را قریب 70 سال حدس زد اما دست دادن با افراد بزرگ ، رسمی بسیار قدیمی در این روستا  بوده . به عنوان مثال ، وقتی عالمی دینی به بنار وارد می شد ، مردم به دیدارش می رفتند و با او دست می دادند و دستش را نیز می بوسیدند یا هرگاه یکی از حاکمان سیاسی مثل خان منطقه  را ملاقات می کردند ، روی دستش خم می شدند و آن را می بوسیدند . دست بوسی ، هدف اول در دست دادن بود به گونه ای که اصطلاح دست بوس ، برای بیان ارادت ، کاربرد پیدا کرد . مثلا یکی از بزرگان ، سراغ کسی را از بستگان شخص غایب می گرفت ، جواب مداد دست بوس شماست . این نشان می دهد که بوسیدن دست ، بیان ارادت بوده است . گاهی نیز دونفر با هم دست می دادند  و می خواستند که در پیمانی ،  وفاداری خود را به هم نشان بدهند و یا تعهد داشتن به یکدیگر به اثبات برسانند . در این رابطه ، فردوسی می فرماید :

دو شاه بت آرای و یزدان پرست

وفا را بسودند با دست دست

شاهنامه فردوسی . جلد ششم  صفحه ی 30